ಕ್ರೀಡೆಯು ದ್ವೇಷದ ಬೀಜಗಳಲ್ಲ, ಸ್ನೇಹದ ವೃಕ್ಷಗಳಾಗಬೇಕು. ಫುಟ್‌ಬಾಲ್‌ನಂತೆ ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಸಹ ಗೌರವದೊಂದಿಗೆ ಮುಂದುವರಿಯಬೇಕು. ಆಟಗಾರರು, ಮಂಡಳಿಗಳು ಮತ್ತು ಸರ್ಕಾರಗಳು ಈ ತಪ್ಪನ್ನು ಸರಿಪಡಿಸಿದರೆ ಮಾತ್ರ ಕ್ರಿಕೆಟ್‌ನ ನಿಜವಾದ ಆತ್ಮವು ಉಳಿಯುತ್ತದೆ.
ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಎಂದರೆ ಕೇವಲ ಪಂದ್ಯವಲ್ಲ, ಅದು ರಾಷ್ಟ್ರಗಳ ನಡುವೆ ಸ್ನೇಹ, ಕ್ರೀಡಾ ಮನೋಭಾವ ಮತ್ತು ಸೌಜನ್ಯತೆಯನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಡುವ ವೇದಿಕೆಯೂ ಹೌದು. ಆದರೆ ಇತ್ತೀಚಿನ ಏಷ್ಯಾಕಪ್ ಟಿ20 ಕ್ರಿಕೆಟ್‌ನಲ್ಲಿ ಭಾರತ ಮತ್ತು ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಆಟಗಾರರ ವರ್ತನೆ ಇದಕ್ಕೆ ವಿರುದ್ಧವಾಗಿದೆ. ಈ ಬಾರಿ ನಡೆದ ಮೊದಲ ಗುಂಪು ಹಂತದ ಭಾರತ–ಪಾಕ್ ಪಂದ್ಯದಲ್ಲಿ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕ್ರೀಡೆಯಲ್ಲಿ ಪಾಲಿಸಲಾಗುವ ಹಸ್ತಲಾಘವ ಸಂಪ್ರದಾಯ ನಡೆಯದೇ ಹೋಯಿತು. ಪಂದ್ಯಕ್ಕೂ ಮುನ್ನ ಹಾಗೂ ಪಂದ್ಯದ ನಂತರ ಆಟಗಾರರು ಕೈಕುಲುಕದೆ ಮೈದಾನ ತೊರೆದ ಘಟನೆ ಅಂತಾರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಚರ್ಚೆಗೆ ಗ್ರಾಸವಾಯಿತು. ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಮಂಡಳಿ ಇದನ್ನು ಕೇವಲ ‘ಮಿಸ್‌ ಕಮ್ಯೂನಿಕೇಷನ್‌’ ಎಂದು ಸಮರ್ಥಿಸಿಕೊಂಡರು, ಆದರೆ ವಾಸ್ತವದಲ್ಲಿ ಈ ವರ್ತನೆ ಕ್ರೀಡಾ ಶಿಸ್ತು ಮತ್ತು ಪರಸ್ಪರ ಗೌರವಕ್ಕೆ ದೊಡ್ಡ ಧಕ್ಕೆಯಾಯಿತು.
ಈ ವಿವಾದದ ತೀವ್ರತೆ ಎರಡನೇ ಬಾರಿ ನಡೆದ ಸೂಪರ್ 4 ಹಂತದ ಪಂದ್ಯದಲ್ಲಿಯೂ ಮರುಕಳಿಸಿತು. ಆ ಪಂದ್ಯದಲ್ಲಿ ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಹ್ಯಾರಿಸ್ ರವೂಫ್ ಭಾರತೀಯ ಅಭಿಮಾನಿಗಳ ಕಡೆಗೆ ಪ್ರಚೋದನಾಕಾರಿಯ ಸನ್ನೆ ತೋರಿಸಿ ಆಟದ ಘನತೆಗೆ ಕುಂದು ತಂದರು. ಅದೇ ವೇಳೆ ಶಾಹಿಬಜ್ದಾ ಫರಾನ್ ಬ್ಯಾಟಿಂಗ್ ಮುಗಿಸಿ ತಮ್ಮ ಬ್ಯಾಟನ್ನು ಎಕೆ-47 ಗನ್ ಹಿಡಿದಂತೆ ತೋರಿಸಿದ್ದು ಇನ್ನಷ್ಟು ವಿವಾದಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಯಿತು. ಇಂತಹ ವರ್ತನೆಗಳು ಕ್ರೀಡೆಯಲ್ಲಿ ಸ್ವೀಕಾರಾರ್ಹವಲ್ಲ. ಭಾರತದ ಆಟಗಾರರು ಕೂಡ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಮಾತುಮಾತಿನ ತಿವಿತಗಳಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿದ ಕಾರಣ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಹೆಚ್ಚು ಉದ್ವಿಗ್ನವಾಯಿತು. ಉಭಯ ದೇಶಗಳ ಆಟಗಾರರ ಈ ಧಿಮಾಕುಗಳು ಪಂದ್ಯವನ್ನು ಕ್ರೀಡಾ ಹಬ್ಬವನ್ನಾಗಿ ತೋರಿಸದೆ ರಾಜಕೀಯ ವಿರೋಧಿಗಳ ಹಗೆತನ ಪ್ರದರ್ಶಿಸಿ ಕ್ರೀಡಾ ಘನತೆಯನ್ನೇ ಹಾಳು ಮಾಡಿಬಿಟ್ಟರು.
ಕ್ರೀಡೆಗಳಲ್ಲಿ ಒತ್ತಡ, ಪ್ರೇಕ್ಷಕರ ಕೂಗು, ದೇಶಪ್ರೇಮ ಒಳಗೊಂಡ ಎಲ್ಲವೂ ಆಟಗಾರರ ಮನೋಭಾವದ ಮೇಲೆ ಪ್ರಭಾವ ಬೀರುವುದರಲ್ಲಿ ಸಂಶಯವಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಪಂದ್ಯ ಆರಂಭ ಮತ್ತು ಅಂತ್ಯದ ವೇಳೆಗೆ ಹಸ್ತಲಾಘವ, ಅಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುವಿಕೆ, ಸಮಾಧಾನ-ಶ್ಲಾಘನೆ, ಪರಸ್ಪರ ಗೌರವ ಇವು ಕೇವಲ ಶಿಸ್ತಿನ ಭಾಗವಲ್ಲ, ಅದು ಕ್ರೀಡೆಯ ಆತ್ಮವೇ ಆಗಿದೆ. ಅಂತಹ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ಹಸ್ತಲಾಘವ ಮಾಡದೇ ನಿಂತ ಘಟನೆಗಳು ಕ್ರೀಡೆಯ ಆತ್ಮಸಾಕ್ಷಿಯನ್ನೇ ಕುಂದಿಸುತ್ತವೆ. ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಅಂತಾರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ನಿಯಮಾವಳಿ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಹೇಳುವಂತೆ, ಕ್ರೀಡೆಯಲ್ಲಿ ಸ್ಪರ್ಧೆ ಇದ್ದರೂ ಅದು ದ್ವೇಷಕ್ಕೆ ತಿರುಗಬಾರದು.
ಭಾರತ–ಪಾಕ್ ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಪಂದ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಈ ಅತಿರೇಕ ಹೊಸದಲ್ಲ. ಪಹಲ್ಗಾಮ್ ದಾಳಿ ಬಳಿಕ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಮೇಲೆ ಆಕ್ರೋಶ ಹೆಚ್ಚಾಗಿತ್ತು. ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಏಷ್ಯಾಕಪ್ ಟೂರ್ನಿಯನ್ನು ಬಹಿಷ್ಕರಿಸಬಹುದಿತ್ತು. ಆದರೆ ಹಣ, ಪ್ರಸಾರ ಹಕ್ಕು, ಜಾಹೀರಾತುಗಳು ಮತ್ತು ಟಿಕೆಟ್ ಮಾರಾಟ ಇವುಗಳೇ ಆದ್ಯತೆ ಪಡೆದ ಕಾರಣ ಟೂರ್ನಿಯನ್ನು ಮುಂದುವರಿಸಲಾಯಿತು. ಬಿಜೆಪಿ ಸರ್ಕಾರ, ಬಿಸಿಸಿಐ ಕ್ರೀಡಾ ಸ್ಪೂರ್ತಿಗಿಂತ ಹಣವನ್ನು ಮಾನದಂಡವನ್ನಾಗಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದರಿಂದ ಇಂತಹ ಅಸಭ್ಯ ದೃಶ್ಯಗಳು, ಅಸಹ್ಯ ವಾಗ್ವಾದಗಳು ಮರುಕಳಿಸುತ್ತಲೇ ಬಂದಿವೆ.
ಭಾರತ-ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಪಂದ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಹಿಂದಿನಿಂದಲೂ ಧಿಮಾಕುಗಳು ಮತ್ತು ಕೀಟಲೆಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯ. 1996ರ ವಿಶ್ವಕಪ್ ಪಂದ್ಯದಲ್ಲಿ ಪಾಕಿಸ್ತಾನಿ ಆರಂಭಿಕ ಆಮಿರ್ ಸೊಹೈಲ್ ವೆಂಕಟೇಶ್ ಪ್ರಸಾದ್ ಅವರ ಬೌಲಿಂಗ್‌ಗೆ ಬೌಂಡರಿ ಬಾರಿಸಿದ ನಂತರ, ಬ್ಯಾಟ್‌ನ್ನು ತಿರುಗಿಸಿ ‘ಇಲ್ಲಿ ಬಂದು ಹಿಡಿ’ ಎಂದು ಕಿಚಾಯಿಸಿದರು. ಆದರೆ ಮುಂದಿನ ಬೌಲ್‌ಗೆ ಅವರೇ ಬೌಲ್ಡ್ ಆಗಿ, ಪ್ರಸಾದ್ ಅವರು ಉತ್ತರ ‘ಇದು ನಿನ್ನ ಸ್ಥಾನ’ ಎಂದು ಸನ್ನೆ ಮೂಲಕ ಹೇಳಿದ್ದು ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಇತಿಹಾಸದಲ್ಲಿ ದಾಖಲಾಯಿತು. 2007ರ ಟಿ20 ವಿಶ್ವಕಪ್‌ನಲ್ಲಿ ಗೌತಮ್ ಗಂಭೀರ್ ಮತ್ತು ಶಹೀದ್ ಅಫ್ರಿದಿ ನಡುವಿನ ಘರ್ಷಣೆಯು ಮೈದಾನದಲ್ಲಿ ತೀವ್ರಗೊಂಡಿತು, ಅಫ್ರಿದಿ ಗಂಭೀರ್‌ಗೆ ‘ನೀನು ಕೇವಲ ಒಂದು ಚಿಕ್ಕ ಮಗು’ ಎಂದು ಕಿಚಾಯಿಸಿದರು, ಇದಕ್ಕೆ ಗಂಭೀರ್ ವಾಗ್ವಾದಕ್ಕೆ ಮುಂದಾಗಿದರು.
ಇದನ್ನು ಓದಿದ್ದೀರಾ? ಕ್ರೀಡಾಸ್ಫೂರ್ತಿ ಮರೆತು ಹಣಕ್ಕಾಗಿ ಜಗತ್ತಿನ ಮುಂದೆ ಬೆತ್ತಲಾದ ಬಿಸಿಸಿಐ, ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರ
2010ರ ಏಷ್ಯಾ ಕಪ್‌ನಲ್ಲಿ ಹರ್ಭಜನ್ ಸಿಂಗ್ ಮತ್ತು ಶೋಯಬ್ ಅಖ್ತರ್ ನಡುವಿನ ವಾದವು ಅವಾಚ್ಯ ಪದಗಳಲ್ಲಿ ಕೊನೆಗೊಂಡಿತು, ಈ ಘಟನೆಗೆ ಐಸಿಸಿ ಇಬ್ಬರಿಗೂ ಶಿಕ್ಷೆಯನ್ನು ವಿಧಿಸಿತು. ಇನ್ನೊಂದು ಉದಾಹರಣೆಯಾಗಿ, ಅದೇ ಟೂರ್ನಿಯಲ್ಲಿ ಗಂಭೀರ್ ಅವರು ಕಮ್ರಾನ್ ಅಕ್ಮಲ್‌ಗೆ ‘ನಿನ್ನ ವಿಕೆಟ್‌ಕೀಪಿಂಗ್ ಕೇವಲ ನಾಟಕ’ ಎಂದು ಕಿಚಾಯಿಸಿದ್ದರು, ಇದು ಪಂದ್ಯದ ನಂತರದ ವಿವಾದಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಯಿತು. ಈ ಕೀಟಲೆಗಳು ಅಧಿಕೃತವಾಗಿ ಐಸಿಸಿ ದಾಖಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಇವೆ, ಅವುಗಳು ಕ್ರೀಡೆಯನ್ನು ದುರ್ಬಳಕೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದನ್ನು ತೋರಿಸುತ್ತವೆ. ಉಭಯ ದೇಶಗಳ ಆಟಗಾರರು ಈ ರೀತಿ ನಡೆದುಕೊಳ್ಳುವುದು ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಗೌರವವನ್ನು ಹಾಳುಮಾಡುತ್ತವೆ, ಹಾಗೆಯೇ ಕ್ರೀಡಾ ಮಂಡಳಿಗಳು ಇದನ್ನು ತಡೆಯಲು ವಿಫಲವಾಗಿವೆ.
ಇದರಲ್ಲಿ ಆಟಗಾರರಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ಕ್ರೀಡಾ ಮಂಡಳಿಗಳ ಹೊಣೆಗಾರಿಕೆಯೂ ಇದೆ. ಭಾರತೀಯ ಕ್ರಿಕೆಟ್ ನಿಯಂತ್ರಣ ಮಂಡಳಿ (ಬಿಸಿಸಿಐ) ಮತ್ತು ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಮಂಡಳಿ (ಪಿಸಿಬಿ) ಉಭಯ ಸಂಸ್ಥೆಗಳು ತಮ್ಮ ಆಟಗಾರರನ್ನು ಶಿಸ್ತುಬದ್ಧವಾಗಿ ವರ್ತಿಸುವಂತೆ ಕಟ್ಟುನಿಟ್ಟಾಗಿ ನಿಯಂತ್ರಿಸಬೇಕಿತ್ತು. ಆದರೆ ಪಂದ್ಯದ ನಿರ್ದೇಶಕರು ನೀಡಿದ ತಾತ್ಕಾಲಿಕ ಸೂಚನೆಗಳನ್ನು ‘ಮಿಸ್‌ ಕಮ್ಯೂನಿಕೇಶನ್’ ಎಂದು ಹೇಳಿ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ದೀರ್ಘಾವಧಿಯಲ್ಲಿ ಪರಿಹಾರವಲ್ಲ. ಇದೇ ವೇಳೆ ಸರ್ಕಾರಗಳ ಹಸ್ತಕ್ಷೇಪವೂ ಗಂಭೀರವಾಗಿದೆ. ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಭಾರತದ ಬಿಜೆಪಿ ಸರ್ಕಾರವು ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಪಂದ್ಯಗಳನ್ನು ರಾಷ್ಟ್ರಭದ್ರತೆ, ಸೈನಿಕರ ತ್ಯಾಗ ಮತ್ತು ದೇಶಭಾವನೆಯ ವೇದಿಕೆಯಂತೆ ರೂಪಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನ ನಡೆಸುತ್ತಿದೆ. ಈ ರೀತಿಯ ರಾಜಕೀಕರಣ ಕ್ರೀಡೆಯ ಆತ್ಮಕ್ಕೆ ವಿರುದ್ಧ. ಕ್ರಿಕೆಟ್‌ನಲ್ಲಿ ಗೆಲುವು–ಸೋಲು ಸಹಜ, ಆದರೆ ಅದನ್ನು ದೇಶಪ್ರೇಮ ಅಥವಾ ದ್ರೋಹಕ್ಕೆ ಹೋಲಿಸಿ ಬಿಂಬಿಸುವುದು ಕ್ರೀಡಾಭಿಮಾನಿಗಳ ಮಧ್ಯೆ ಅಸಹನೆ ಮತ್ತು ಹಿಂಸಾತ್ಮಕ ಮನೋಭಾವಗಳನ್ನು ಉಂಟುಮಾಡುತ್ತದೆ.
ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಕಡೆಯಿಂದಲೂ ಮಾಧ್ಯಮಗಳಲ್ಲಿ ಅತಿರೇಕದ ಮಾತುಗಳು, ಟಾಕ್ ಶೋಗಳಲ್ಲಿ ಭಾರತ ವಿರೋಧಿ ಘೋಷಣೆಗಳು, ಹಾಗೂ ಕೆಲ ಸ್ವಯಂ ಘೋಷಿತ ಪಂಡಿತರು ‘ಗುಂಡಿನ ದಾಳಿ ಮಾಡಬೇಕು’ ಎಂಬ ಅಸಭ್ಯ ಹೇಳಿಕೆಗಳು ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಇನ್ನಷ್ಟು ಕೆಡಿಸುತ್ತವೆ. ಇವು ಕ್ರಿಕೆಟ್‌ನ ಮೂಲಕ ಸ್ನೇಹಮಯ ವಾತಾವರಣ ನಿರ್ಮಿಸಲು ಇರುವ ಅವಕಾಶವನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣ ಹಾಳುಮಾಡುತ್ತವೆ.
ವಿಶ್ವದ ಇತರೆ ಕ್ರೀಡೆಗಳತ್ತ ನೋಡುವುದಾದರೆ, ಫುಟ್‌ಬಾಲ್‌ ಅತ್ಯಂತ ತೀವ್ರ ಸ್ಪರ್ಧಾತ್ಮಕ ಆಟವಾಗಿದ್ದರೂ ಪಂದ್ಯಗಳ ನಂತರ ಉಭಯ ತಂಡಗಳು ಹಾಗೂ ಅಭಿಮಾನಿಗಳು ಸ್ನೇಹಮಯ ಮನೋಭಾವ ತೋರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಹಲವಾರು ಬಾರಿ ಗಲಾಟೆಗಳು ನಡೆದರೂ ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಒಬ್ಬರನ್ನೊಬ್ಬರು ಗೌರವಿಸುವ ಸಂಸ್ಕೃತಿ ಅಲ್ಲಿ ಉಳಿದಿದೆ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ಇಂಗ್ಲೆಂಡ್ ಮತ್ತು ಅರ್ಜೆಂಟೀನಾ ನಡುವೆ 1986ರ ವಿಶ್ವಕಪ್‌ನಲ್ಲಿ ಡಯಗೋ ಮರಡೋನಾ ಅವರ ‘ಗಾಡ್ಸ್‌ ಹ್ಯಾಂಡ್’ ಗೋಲ್ ದಾಂಧಲೆಯನ್ನು ಉಂಟುಮಾಡಿತು, ಆದರೆ ನಂತರದಲ್ಲಿ ಎರಡೂ ದೇಶಗಳ ಅಭಿಮಾನಿಗಳು ಗೌರವದೊಂದಿಗೆ ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡರು, ಮತ್ತು ಮರಡೋನಾ ಇಂಗ್ಲೆಂಡ್ ಅಭಿಮಾನಿಗಳೊಂದಿಗೆ ಸ್ನೇಹಪೂರ್ವಕ ಸಂದರ್ಶನಗಳನ್ನು ನಡೆಸಿಕೊಟ್ಟರು. ಫುಟ್‌ಬಾಲ್‌ನಲ್ಲಿ ದಾಂಧಲೆಗಳು ಇದ್ದರೂ, ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಗೌರವ ಮತ್ತು ಸ್ನೇಹದೊಂದಿಗೆ ಕೊನೆಗೊಳ್ಳುತ್ತವೆ, ಇದು ಕ್ರಿಕೆಟ್‌ಗೂ ಮಾದರಿಯಾಗಬೇಕು.
ಆದರೆ ಭಾರತ–ಪಾಕ್ ಕ್ರಿಕೆಟ್‌ನಲ್ಲಿ ಅದೇ ವಾತಾವರಣ ಕಾಣುವುದು ಕಷ್ಟ. ಇದಕ್ಕೆ ರಾಜಕೀಯ ಒತ್ತಡ, ಮಾಧ್ಯಮಗಳ ಪ್ರಚೋದನೆ ಮತ್ತು ಆಟಗಾರರ ಧಿಮಾಕುಗಳು ಕಾರಣವಾದರೂ, ಅದಕ್ಕಿಂತ ಹಿಂದು-ಮುಸ್ಲಿಂ ಹೆಚ್ಚಿನ ಪಾತ್ರ ವಹಿಸುತ್ತದೆ. ಹಾಗೆ ನೋಡಿದರೆ ವಿರಾಟ್‌ ಕೊಹ್ಲಿಗೆ ಪಾಕ್‌ನಲ್ಲಿ ಲಕ್ಷಾಂತರ ಅಭಿಮಾನಿಗಳಿದ್ದಾರೆ. ವಾಸಿಮ್‌ ಅಕ್ರಂ, ಇಮ್ರಾನ್‌ ಖಾನ್‌ ಆಟವನ್ನು ಭಾರತೀಯರು ಮೆಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಆ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ, ಈಗಿಲ್ಲ. 2014ರ ನಂತರವಂತೂ ಅದು ಇನ್ನಷ್ಟು ಹೆಚ್ಚಾಗುತ್ತಿದೆ.
ಭಾರತ ಮತ್ತು ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಪಂದ್ಯಗಳು ಕೇವಲ ಕ್ರೀಡಾ ಸ್ಪರ್ಧೆಯಾಗದೇ, ರಾಷ್ಟ್ರ ಪ್ರತಿಷ್ಠೆಯ ವಿರೋಧಿ ಆಟವಾಗಿ ಮಾರ್ಪಟ್ಟಿವೆ. ಆಟಗಾರರ ಅಹಂಕಾರಗಳು, ಕ್ರೀಡಾಮಂಡಳಿಗಳ ಬದಲಾವಣೆಗಳು, ಮತ್ತು ಸರ್ಕಾರಗಳ ಇಬ್ಬಗೆ ನೀತಿ ಕ್ರೀಡೆಯ ಮೌಲ್ಯಗಳನ್ನು ಹಾಳುಮಾಡುತ್ತಿವೆ. ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಯುದ್ಧವಲ್ಲ; ಅದು ರಾಷ್ಟ್ರಗಳನ್ನು ಹತ್ತಿರ ತರುವ ಸೇತುವೆ. ಆದರೆ ಹಣ ಮತ್ತು ರಾಜಕೀಯ ಪ್ರಭಾವವನ್ನು ಮೊದಲ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ಇಡುವ ನವೀನ ಪ್ರವೃತ್ತಿ ಕ್ರಿಕೆಟ್‌ನ ಆಕರ್ಷಣೆಯನ್ನು ಕುಂದಿಸುತ್ತದೆ. ಕ್ರೀಡೆಯ ಸೌಜನ್ಯತೆ, ಶಿಸ್ತು, ಪರಸ್ಪರ ಗೌರವ, ಇವುಗಳನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಂಡು ಹೋಗುವುದೇ ನಿಜವಾದ ಕ್ರೀಡಾ ಸ್ಪೂರ್ತಿ. ಕ್ರೀಡೆಯು ದ್ವೇಷದ ಬೀಜಗಳಲ್ಲ, ಸ್ನೇಹದ ವೃಕ್ಷಗಳಾಗಬೇಕು. ಫುಟ್‌ಬಾಲ್‌ನಂತೆ ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಸಹ ಗೌರವದೊಂದಿಗೆ ಮುಂದುವರಿಯಬೇಕು, ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಅದು ಕೇವಲ ವ್ಯಾಪಾರವಾಗಿ ಮಾರ್ಪಡುತ್ತದೆ. ಆಟಗಾರರು, ಮಂಡಳಿಗಳು ಮತ್ತು ಸರ್ಕಾರಗಳು ಈ ತಪ್ಪನ್ನು ಸರಿಪಡಿಸಿಕೊಂಡರೆ ಮಾತ್ರ ಕ್ರೀಡೆಯ ನಿಜವಾದ ಆತ್ಮವು ಉಳಿಯುತ್ತದೆ. ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಭಾರತ–ಪಾಕ್ ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಎಂದೆಂದಿಗೂ ‘ಯುದ್ಧದ ಮೈದಾನ’ ಎಂಬ ಬಿರುದನ್ನೇ ಹೊತ್ತುಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ.
