ವಿಪರ್ಯಾಸವೆಂದರೆ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಬಾರದ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಪೋಷಕರು ಖಾಸಗಿ ಆಂಗ್ಲ ಮಾಧ್ಯಮ ಶಾಲೆಗಳಿಗೆ ಕಳುಹಿಸಲು ಹವಣಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಕಳೆದ ವಾರ ಭಾರತ ಸರ್ಕಾರದ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಮಾದರಿ ಸಮೀಕ್ಷೆಯು ಪ್ರಕಟಿಸಿದ “ಸಮಗ್ರ ವಾರ್ಷಿಕ ಮಾಡ್ಯುಲರ್ ಸಮೀಕ್ಷೆ, 2022-23″ ಮೂಲಕ ಈ ಸತ್ಯವನ್ನು ದೃಢಪಡಿಸಲಾಗಿದೆ.
ಸರ್ಕಾರಗಳು ಬರುತ್ತವೆ ಮತ್ತು ಹೋಗುತ್ತವೆ. ಶಿಕ್ಷಣ ನೀತಿಯ ದಾಖಲೆಗಳು ಮತ್ತು ಈ ದೇಶದ ಅಲಿಖಿತ ಶಿಕ್ಷಣ ನೀತಿ ಎಂದಿಗೂ ಬದಲಾಗಿಲ್ಲ. ‘ತಮಸೋಮಾ ಜ್ಯೋತಿರ್ಗಮಯ’ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಜನರನ್ನು ಕತ್ತಲೆಯಿಂದ ಬೆಳಕಿನೆಡೆಗೆ ಕೊಂಡೊಯ್ಯುವ ಮುಖವಾಣಿಯಡಿಯಲ್ಲಿ ‘ಸರ್ಕಾರದಿಂದ ಖಾಸಗಿಗೆ’, ‘ಮಿಷನ್‌ನಿಂದ ವ್ಯವಹಾರಕ್ಕೆ’ ಮತ್ತು ‘ಶಿಕ್ಷಣದಿಂದ ಹಣಕ್ಕೆ’ ಎಂಬ ಶಿಕ್ಷಣ ನೀತಿಯ ಸತ್ಯ. ದೇಶ ಪ್ರಗತಿಯತ್ತ ಸಾಗುತ್ತಿರುವಾಗ ಶಿಕ್ಷಣದ ಮೂಲ ಹೊಣೆಗಾರಿಕೆಯನ್ನು ಸರಕಾರ ಕೈ ಬಿಡುತ್ತಿದೆ. ಗ್ರಾಮೀಣ ಮತ್ತು ಬಡ ಪಾಲಕರು ಶಿಕ್ಷಣದ ಮಹತ್ವವನ್ನು ಅರಿತುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವುದರಿಂದ ಶಿಕ್ಷಣದ ಅವಕಾಶಗಳು ಅವರ ವ್ಯಾಪ್ತಿಯಿಂದ ಹೊರಗುಳಿಯುತ್ತಿವೆ.
ವಿಪರ್ಯಾಸವೆಂದರೆ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಶಿಕ್ಷಣವೂ ಇಲ್ಲ, ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಕೂಡ ಬಾರದ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಪೋಷಕರು ಖಾಸಗಿ ಆಂಗ್ಲ ಮಾಧ್ಯಮ ಶಾಲೆಗಳಿಗೆ ಕಳುಹಿಸಲು ಹವಣಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಕಳೆದ ವಾರ ಭಾರತ ಸರ್ಕಾರದ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಮಾದರಿ ಸಮೀಕ್ಷೆಯು ಪ್ರಕಟಿಸಿದ ಸಮಗ್ರ ವಾರ್ಷಿಕ ಮಾಡ್ಯುಲರ್ ಸಮೀಕ್ಷೆ; 2022-23 ಮೂಲಕ ಈ ಸತ್ಯವನ್ನು ದೃಢಪಡಿಸಲಾಗಿದೆ. ಈ ಸಮಗ್ರ ಮತ್ತು ವಿಶ್ವಾಸಾರ್ಹ ಸಮೀಕ್ಷೆಯ ಪ್ರಕಾರ, ದೇಶದಲ್ಲಿ 6 ರಿಂದ 10 ವರ್ಷದೊಳಗಿನ ಮಕ್ಕಳಲ್ಲಿ ಮೂರನೇ ಎರಡರಷ್ಟು (ಅಂದರೆ 66.7%) ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಶಿಕ್ಷಣಕ್ಕಾಗಿ ಸರ್ಕಾರಿ ಶಾಲೆಗಳಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತಾರೆ. ಉಳಿದ ಮೂರನೇ ಒಂದು ಭಾಗದಷ್ಟು ಜನರು ಈಗ ಖಾಸಗಿ ಶಾಲೆಗಳಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಇದರರ್ಥ ಕೊರೊನಾ ಸಾಂಕ್ರಾಮಿಕ ರೋಗದಿಂದಾಗಿ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಸರ್ಕಾರಿ ಶಾಲೆಗೆ ಸೇರಿಸುವ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯು ಮತ್ತೆ ವ್ಯತಿರಿಕ್ತವಾಗಿದೆ. ನಗರ ಮತ್ತು ಗ್ರಾಮೀಣ ಪ್ರದೇಶಗಳ ನಡುವೆ ದೊಡ್ಡ ಅಂತರವಿದೆ. ನಗರಗಳಲ್ಲಿನ ಮೂರನೇ ಒಂದು ಭಾಗದಷ್ಟು (37%) ಮಕ್ಕಳು ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಶಿಕ್ಷಣಕ್ಕಾಗಿ ಸರ್ಕಾರಿ ಶಾಲೆಗಳಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಗ್ರಾಮೀಣ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಮುಕ್ಕಾಲು (77%) ಮಕ್ಕಳು ಸರ್ಕಾರಿ ಶಾಲೆಗಳಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಈಗ ಹಳ್ಳಿಗಳ ನಾಲ್ಕನೇ ಒಂದು (23%) ಮಕ್ಕಳು ಖಾಸಗಿ ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಶಾಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರವೇಶ ಪಡೆಯುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಎಂಬುದು ಗಮನಾರ್ಹ.
ಈ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಸರಾಸರಿಯು ತಪ್ಪುದಾರಿಗೆಳೆಯುವಂತಿದೆ. ಏಕೆಂದರೆ ಪೂರ್ವ ಭಾರತದ ಬಡ ರಾಜ್ಯಗಳಾದ ಅಸ್ಸಾಂ, ತ್ರಿಪುರಾ, ಬಂಗಾಳ, ಒಡಿಶಾ, ಬಿಹಾರ ಮತ್ತು ಛತ್ತೀಸ್‌ಗಢಗಳಲ್ಲಿ 80 ಪ್ರತಿಶತಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಮಕ್ಕಳು ಇನ್ನೂ ಸರ್ಕಾರಿ ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಶಾಲೆಗಳಲ್ಲಿ ವ್ಯಾಸಂಗ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಏಳಿಗೆ ಕಂಡ ರಾಜ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಸರ್ಕಾರಿ ಶಾಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಓದುತ್ತಿರುವ ಮಕ್ಕಳ ಪ್ರಮಾಣ ವೇಗವಾಗಿ ಕುಸಿಯುತ್ತಿದೆ. ಈ ಸಮೀಕ್ಷೆಯ ಪ್ರಕಾರ, ಹರಿಯಾಣ, ಕೇರಳ, ತಮಿಳುನಾಡು, ತೆಲಂಗಾಣ, ಮಣಿಪುರ ಮತ್ತು ಮೇಘಾಲಯದಂತಹ ರಾಜ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಸರ್ಕಾರಿ ಶಾಲೆಗಳಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಮಕ್ಕಳು ಖಾಸಗಿ ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಶಾಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಓದುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.
ಖಾಸಗಿ ಶಾಲೆಗಳತ್ತ ಈ ಧಾವಂತಕ್ಕೆ ನಿಜವಾದ ಕಾರಣ ಜನರ ಕೈಗೆ ಏಕಾಏಕಿ ಹೆಚ್ಚು ಹಣ ಬಂದದ್ದಲ್ಲ. ಒಂದೇ ವಿಷಯ ಏನೆಂದರೆ, ಕೊಳಗೇರಿ ಮತ್ತು ಹಳ್ಳಿಗಳಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುವ ಬಡ ಕುಟುಂಬಗಳು ಸಹ ಮುಂದಿನ ಪೀಳಿಗೆಗೆ ಉತ್ತಮ ಶಿಕ್ಷಣವನ್ನು ಒದಗಿಸುವ ಏಕೈಕ ಮಾರ್ಗವೆಂದು ಅರಿತುಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಇದಕ್ಕಾಗಿ ಅವರು ತಮ್ಮ ಇತರ ಖರ್ಚುಗಳಿಗೆ ಕಡಿವಾಣ ಹಾಕಲು ಮತ್ತು ಶಿಕ್ಷಣಕ್ಕಾಗಿ ಖರ್ಚು ಮಾಡಲು ಸಿದ್ಧರಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಇದರಿಂದ ಶಿಕ್ಷಣದ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಪ್ಯಾಪಾರಕೇಂದ್ರಗಳನ್ನು ತೆರೆದು ಲೂಟಿ ಬಹಿರಂಗವಾಗಿ ನಡೆಯುತ್ತಿದೆ. ಈ ವಿಷಯದ ಕುರಿತು ಸರ್ಕಾರದ ಮಾಹಿತಿಯು ದುರ್ಬಲವಾಗಿದೆ. ಆದರೆ 2017-18ರ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಮಾದರಿ ಸಮೀಕ್ಷೆಯು ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಶಿಕ್ಷಣದ ಖಾಸಗಿ ಶಾಲೆಗೆ ಪ್ರತಿ ಮಗುವನ್ನು ಕಳುಹಿಸಲು ತಿಂಗಳಿಗೆ 1,200 ರೂ. ಶಾಲಾ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ತಿಂಗಳಿಗೆ 1,200 ರೂ., ಹೈಯರ್ ಸೆಕೆಂಡರಿ ಶಾಲೆ ತಲುಪುವ ವೇಳೆಗೆ ಖಾಸಗಿ ಶಾಲೆಯವರು ಪ್ರತಿ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗೆ ತಿಂಗಳಿಗೆ 2000 ರೂ., ಸರ್ಕಾರಿ ಶಾಲೆಯದ್ದು ಕೇವಲ 500 ರೂಪಾಯಿ!
ಈ ಅಂದಾಜಿನ ನಂತರ, ಕಳೆದ ಏಳು ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಈ ವೆಚ್ಚವು ಕನಿಷ್ಠ ಒಂದೂವರೆ ಪಟ್ಟು ಹೆಚ್ಚಾಗಿದೆ. ಗ್ರಾಮೀಣ ಪ್ರದೇಶದ ಅಗ್ಗದ ಖಾಸಗಿ ಶಾಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಮಾಸಿಕ ಶುಲ್ಕ ಕೇವಲ 1000-1500 ರೂ., ಸ್ವಲ್ಪ ಉತ್ತಮವಾದ ಗ್ರಾಮೀಣ ಶಾಲೆಗಳಲ್ಲಿ ತಿಂಗಳಿಗೆ 2,000-2,500 ರೂ. ಉಳಿದ ವೆಚ್ಚಗಳು ವಿಭಿನ್ನವಾಗಿವೆ. ಚಿಕ್ಕ ಪೇಟೆಯ ದೊಡ್ಡ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ತಿಂಗಳಿಗೆ 5000-10,000 ರೂಪಾಯಿ ಖರ್ಚು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿದೆ. ಎರಡು ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಖಾಸಗಿ ಶಾಲೆಗೆ ಕಳುಹಿಸುವ ಗ್ರಾಮೀಣ ಕುಟುಂಬವು ತನ್ನ ತಿಂಗಳ ಆದಾಯದ ಹತ್ತನೇ ಒಂದು ಭಾಗವನ್ನು ಶಿಕ್ಷಣಕ್ಕಾಗಿ ಮಾತ್ರ ಖರ್ಚು ಮಾಡಬೇಕಾದ ಅನಿವಾರ್ಯತೆ ಇದೆ.
ವೆಚ್ಚದ ಹೊರೆಯನ್ನು ಮರೆತು ಶಿಕ್ಷಣದ ಗುಣಮಟ್ಟದ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತ್ರ ಗಮನಹರಿಸಬೇಕು. ಪ್ರಥಮ್ ಎಂಬ ಸಂಸ್ಥೆಯು ಕಳೆದ 20 ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಗ್ರಾಮೀಣ ಭಾರತದ ಮಕ್ಕಳ ಶಿಕ್ಷಣದ ಗುಣಮಟ್ಟದ ವಾರ್ಷಿಕ ಸಮೀಕ್ಷೆ ಎಎಸ್ಆರ್ ಅನ್ನು ಪ್ರಕಟಿಸುತ್ತಿದೆ. 2022ರಲ್ಲಿ ನಡೆಸಿದ ಕೊನೆಯ ಸಮೀಕ್ಷೆಯ ಪ್ರಕಾರ, ಮೂರನೇ ತರಗತಿಯಲ್ಲಿ ಓದುತ್ತಿರುವ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ತಮ್ಮ ಸ್ವಂತ ಮಾತೃಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಎರಡನೇ ತರಗತಿಯ ಪಠ್ಯಪುಸ್ತಕದಿಂದ ಸರಳವಾದ ಪ್ಯಾರಾಗ್ರಾಫ್ ಅನ್ನು ಓದಲು ಕೇಳಿದಾಗ, ಗ್ರಾಮೀಣ ಖಾಸಗಿ ಶಾಲೆಗಳ ಮೂರನೇ ಎರಡರಷ್ಟು ಮಕ್ಕಳು ಅದನ್ನು ಓದಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಅದೇ ಶಾಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಐದನೇ ತರಗತಿಯ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು 2ನೇ ತರಗತಿಯ ಪಠ್ಯಪುಸ್ತಕದಿಂದ ಅದೇ ಪ್ಯಾರಾಗ್ರಾಫ್ ಅನ್ನು ಓದಲು ಕೇಳಿದಾಗ, 43 ಪ್ರತಿಶತದಷ್ಟು ಜನರು ಅದನ್ನು ಓದಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಲಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ಎಂಟನೇ ತರಗತಿಯ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಲ್ಲಿ 20 ಪ್ರತಿಶತದಷ್ಟು ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಪರೀಕ್ಷೆಯಲ್ಲಿ ವಿಫಲರಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಅದೇ ವಿಷಯ ಗಣಿತಕ್ಕೆ ಅನ್ವಯಿಸುತ್ತದೆ. ಮೂರನೇ ತರಗತಿಯ ಮಕ್ಕಳು ಸಂಕಲನ ಮತ್ತು ವ್ಯವಕಲನವನ್ನು ತಿಳಿದಿರಬೇಕು, ಆದರೆ ಗ್ರಾಮೀಣ ಖಾಸಗಿ ಶಾಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಬಹುಪಾಲು (57%) ಮಕ್ಕಳು ಸರಳವಾದ ಎರಡು-ಅಂಕಿಯ ವ್ಯವಕಲನದಲ್ಲಿ ಪ್ರವೀಣರಾಗಿದ್ದಾರೆ (ಉದಾ: 41 ರಿಂದ 13 ಕಳೆಯಿರಿ).
ಇದನ್ನೂ ಓದಿ ಗಾಜಾದಲ್ಲಿ ಯುದ್ಧವನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸುತ್ತಾರಾ ಟ್ರಂಪ್; ಅಧಿಕೃತ ಹೇಳಿಕೆ ನೀಡಿದ ಹಮಾಸ್
ಅದೇ ಶಾಲೆಗಳಲ್ಲಿ, ಐದನೇ ತರಗತಿಯ ಅರ್ಧಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು (60%) ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಮತ್ತು ಎಂಟನೇ ತರಗತಿಯ ಅರ್ಧದಷ್ಟು (45%) ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಸರಳವಾದ ವಿಭಾಗವನ್ನು ಪರಿಹರಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಲಿಲ್ಲ (ಉದಾ: 928ರನ್ನು 7 ರಿಂದ ಭಾಗಿಸಿ). ಸಹಜವಾಗಿ, ಈ ಎಲ್ಲಾ ಮಾನದಂಡಗಳ ಮೇಲೆ ಸರ್ಕಾರಿ ಶಾಲೆಯ ಮಕ್ಕಳ ಸ್ಥಿತಿ ಇನ್ನೂ ಕೆಟ್ಟದಾಗಿದೆ. ಆದರೆ ಖಾಸಗಿ ಶಾಲೆಗಳಲ್ಲಿಯೂ ಸಹ, ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಯೋಗ್ಯವಾದ ಶಿಕ್ಷಣವೂ ಸಿಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಯಾರ ದುರಾಸೆಯಿಂದ ಎಲ್ಲ ಪಾಲಕರು ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಈ ದುಬಾರಿ ಖಾಸಗಿ ಶಾಲೆಗಳಿಗೆ ಕಳುಹಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಎಂದು ನಾವು ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಭಾಷೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡಿದರೆ, ಮಕ್ಕಳಿಗೂ ತೊಂದರೆಯಾಗಿದೆ. ಗ್ರಾಮೀಣ ಖಾಸಗಿ ಶಾಲೆಗಳಲ್ಲಿ (ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಮಾಧ್ಯಮ) ಐದನೇ ತರಗತಿಯ ಅರ್ಧಕ್ಕಿಂತ ಕಡಿಮೆ (47%) ಜನರು ಸರಳವಾದ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ವಾಕ್ಯವನ್ನು ಓದಬಲ್ಲರು ಮತ್ತು ಕೇವಲ 29% ಮಾತ್ರ ಎಂಟನೇ ತರಗತಿಯಲ್ಲಿ ಅದರ ಅರ್ಥವನ್ನು ಹೇಳಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ವಾಕ್ಯ ಮತ್ತು ಅರ್ಧಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಅದರ ಅರ್ಥವನ್ನು ತಿಳಿದಿರಲಿಲ್ಲ ಇದು ನಮ್ಮ ತಥಾಕಥಿತ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಮಾಧ್ಯಮದ ಶಿಕ್ಷಣದ ವಾಸ್ತವವಾಗಿದೆ. ಇದರಲ್ಲಿ ಮಗುವಿಗೆ ಅಥವಾ ಪೋಷಕರಿಗೆ ಅಥವಾ ಶಿಕ್ಷಕರಿಗೆ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ತಿಳಿದಿಲ್ಲ.
ಇದು ದೇಶದ ನಿಜವಾದ ಹೊಸ ಶಿಕ್ಷಣ ನೀತಿ ಶಿಕ್ಷಣದ ಖಾಸಗೀಕರಣ ಮತ್ತು ವ್ಯಾಪಾರೀಕರಣ. ಇದರ ನೆರವಿನಿಂದ ರಾಜಕೀಯದಲ್ಲಿ ಶಿಕ್ಷಣ ಮಾಫಿಯಾ ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡಿದ್ದು, ಸರ್ಕಾರಿ ಶಾಲೆಗಳನ್ನು ಹಾಳು ಮಾಡಲು ಮುಂದಾಗಿದೆ. ಸಂವಿಧಾನ ನೀಡಿರುವ ಶಿಕ್ಷಣದ ಹಕ್ಕು ಕೇವಲ ಕ್ರೂರ ವ್ಯಂಗ್ಯವಾಗಿ ಪರಿಣಮಿಸಿದೆ.
ಯೋಗೇಂದ್ರ ಯಾದವ್
ಸ್ವರಾಜ್‌ ಇಂಡಿಯಾದ ಸಂಸ್ಥಾಪಕರಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬರು, ರಾಜಕೀಯ ವಿಶ್ಲೇಷಕ
ಖಾಸಗಿ ಶಿಕ್ಷಣ ಸಂಸ್ಥೆಗಳು ನಾವು ಮತ ನೀಡಿ ಗೆಲ್ಲಿಸಿರುವ ಮಂತ್ರಿ ಗಳು, ಶಾಸಕರದ್ದೆ ಆಗಿರುವಾಗ ಸರ್ಕಾರಿ ಶಾಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಹೇಗೆ ಗುಣಮಟ್ಟದ ಶಿಕ್ಷಣ ಸಿಗಲು ಸಾಧ್ಯ? ಜನರೇ ಸಮಸ್ಯೆ ಆದಾಗ, ಜನರಿಂದ ಆಯ್ಕೆಯಾದ ಜನ ಪ್ರತಿನಿಧಿಗಳು ಜನರ ಸಮಸ್ಯೆ ಬಗೆಹರಿಸಲು ಹೇಗೆ ಸಾಧ್ಯ.? ಮತವನ್ನು ಮಾರಿಕೊಂಡು, ನೀವು ಸರಿ ಇಲ್ಲ ಎಂದರೆ ಹೇಗೆ ಸ್ವಾಮಿ? ಪ್ರಜ್ಞಾವಂತ ಪ್ರಜೆಯ ಮತವು ಕೂಡ ವ್ಯರ್ಥವಾಗುತ್ತಿದೆ . ಒಂದು ಮತ, ಒಂದು ನಿರ್ಧಾರ 5ವರ್ಷ ನರಕ ತೋರಿಸುತ್ತದೆ. ಸಾಮಾನ್ಯ ಪ್ರಜೆಯ ಪ್ರಜ್ಞೆಯು ಹಣದಲ್ಲಿ ಮಣ್ಣಾಗಿದೆ. ತಪ್ಪು ಅವರದಲ್ಲ ಕಾರಣ ಬಡತನ, ಪರಿಸ್ಥಿತಿ. ಅವರ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯೂ ಅವರ ಮಕ್ಕಳಿಗೂ ಬರಬಾರದು ಎಂದು ಒಮ್ಮೆ ಯೋಚಿಸಿದರೆ ಉತ್ತಮ ಸಮಾಜ ನಿರ್ಮಾಣ ಆಗುತ್ತದೆ. ಪ್ರಜಕೀಯ ಅಧಿಕಾರಕ್ಕೆ ಬರಬೇಕು. ಇಲ್ಲ 1ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಒಂದು ಚುನಾವಣೆ ಇದು ತರಬೇಕು.