ಸುಮಾರು ಹನ್ನೆರಡು ಸ್ಥಳಗಳಲ್ಲಿ ನೆಲದಡಿಯಲ್ಲಿ ಸಮೀಕ್ಷೆಗಳು ನಡೆಯುತ್ತಿವೆ. ಎಲ್ಲೋ ಕಾಲೇಜುಗಳಲ್ಲಿ ಮಸೀದಿಗಳನ್ನು ಹುಡುಕಿ ಮುಚ್ಚಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಎಲ್ಲೋ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಸಾಮೂಹಿಕ ನಮಾಜ್ ನಿಲ್ಲಿಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಇದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ, ಕಾನೂನುಬದ್ಧವಾಗಿ ಖರೀದಿಸಿದ ಫ್ಲಾಟ್‌ನಲ್ಲಿ ಮುಸ್ಲಿಂ ವೈದ್ಯ ದಂಪತಿಯನ್ನು ವಾಸಿಸದಂತೆ ತಡೆಯಲಾಗಿದೆ ಎಂಬ ಸುದ್ದಿ ಇದೀಗ ಮೊರಾದಾಬಾದ್‌ನಿಂದ ಬಂದಿದೆ.
“ನೀವು ಎಲ್ಲಿ ನೋಡಿದರೂ ದೇವರಿದ್ದಾನೆ, ಒಂದು ವೇಳೆ ಅಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಸ್ವತಃ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತದೆ…” ದೆಹಲಿಯಲ್ಲಿ ಮೆಟ್ರೋ ನಿರ್ಮಾಣದ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಇಡೀ ನಗರದಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವ ಉತ್ಖನನದ ಬಗ್ಗೆ ಈ ಜೋಕ್ ಕೇಳಿಬಂದಿತ್ತು. ಇಂದು ಇಡೀ ದೇಶವೇ ಈ ಹಾಸ್ಯಕ್ಕೆ ಬಲಿಯಾದಂತಿದೆ.
ಎಲ್ಲಿ ನೋಡಿದರೂ ಉತ್ಖನನ ನಡೆಯುತ್ತಿದೆ. ಇಲ್ಲವಾದರೆ ಉತ್ಖನನಕ್ಕೆ ಸಿದ್ಧತೆ ನಡೆಯುತ್ತಿದೆ. ಇಲ್ಲವೇ ಉತ್ಖನನಕ್ಕೆ ಬೇಡಿಕೆ ಇದೆ. ಸಮಾಧಿ ಮಾಡಿದ ಮೃತ ದೇಹಗಳನ್ನು ಹೊರತೆಗೆಯಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಇತಿಹಾಸದ ಬಿರುಕುಗಳನ್ನು ಹುಡುಕಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಹುಡುಕಾಟವು ಸಹಾಯ ಮಾಡದಿರುವಲ್ಲಿ ಆವಿಷ್ಕಾರಗಳನ್ನು ಮಾಡಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಮೊದಲು ಈ ವಿಷಯ ಅಯೋಧ್ಯೆಯ ಬಾಬರಿ ಮಸೀದಿಗೆ ಸೀಮಿತವಾಗಿತ್ತು. ನಂತರ ಅಯೋಧ್ಯೆ ಕೇವಲ ಟ್ಯಾಬ್ಲೋ ಎಂದು ಹೇಳಲಾಯಿತು ಮತ್ತು ಕಾಶಿಯ ಜ್ಞಾನವಾಪಿ ಮಸೀದಿ ಮತ್ತು ಮಥುರಾದ ಶಾಹಿ ಈದ್ಗಾ ಮಸೀದಿಯ ಸಮಸ್ಯೆಯನ್ನು ಎತ್ತಲಾಯಿತು. ಸಂಭಲ್‌ನ ಜಾಮಾ ಮಸೀದಿ, ಧಾರ್‌ನ ಕಮಲ್ ಮೌಲಾ ಮಸೀದಿ, ಚಿಕ್ಕಮಗಳೂರಿನ ಬಾಬಾ ಬುಡನ್ ಗಿರಿ ದರ್ಗಾ, ಥಾಣೆಯ ಹಾಜಿ ಮಲಾಂಗ್ ದರ್ಗಾ ಮತ್ತು ಈಗ ಅಜ್ಮೀರ್‌ನ ದರ್ಗಾ ಷರೀಫ್ ತೆರೆದಿರುವಂತೆ ತೋರುತ್ತಿದೆ.
ಸುಮಾರು ಹನ್ನೆರಡು ಸ್ಥಳಗಳಲ್ಲಿ ನೆಲದಡಿ ಸಮೀಕ್ಷೆಗಳು ನಡೆಯುತ್ತಿವೆ. ಎಲ್ಲೋ ಕಾಲೇಜುಗಳಲ್ಲಿ ಮಸೀದಿಗಳನ್ನು ಹುಡುಕಿ ಮುಚ್ಚಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಎಲ್ಲೋ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಸಾಮೂಹಿಕ ನಮಾಜ್ ನಿಲ್ಲಿಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ ಮತ್ತು ಎಲ್ಲೋ ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ನಮಾಜ್ ಮಾಡದಂತೆ ತಡೆಯಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಇದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ, ಹೌಸಿಂಗ್ ಸೊಸೈಟಿಯಲ್ಲಿ ಕಾನೂನುಬದ್ಧವಾಗಿ ಖರೀದಿಸಿದ ಫ್ಲಾಟ್‌ನಲ್ಲಿ ಮುಸ್ಲಿಂ ವೈದ್ಯ ದಂಪತಿಯನ್ನು ವಾಸಿಸದಂತೆ ತಡೆಯಲಾಗಿದೆ ಎಂಬ ಸುದ್ದಿ ಇದೀಗ ಮೊರಾದಾಬಾದ್‌ನಿಂದ ಬಂದಿದೆ.
ಮೇಲಿಂದ ಮೇಲೆ ಶುರುವಾದ ಕೋಮುಗಲಭೆ ಈಗ ಕೆಳಮುಖವಾಗಿ ಇಳಿಯುತ್ತಿದೆಯೇನೋ ಎನಿಸುತ್ತಿದೆ. ಒಮ್ಮೆ ನೋಡಿ. ಒಂದೆಡೆ ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತ ಮುಸಲ್ಮಾನರನ್ನು ಎಲ್ಲ ರೀತಿಯಿಂದಲೂ ಬೇರು ಸಮೇತ ಕಿತ್ತೊಗೆಯುವ ಅಭಿಯಾನ ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಇನ್ನೊಂದೆಡೆ ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶದ ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತ ಹಿಂದೂ ಸಮುದಾಯದ ದುಃಸ್ಥಿತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಕಣ್ಣೀರು ಸುರಿಸುತ್ತಿದ್ದೇವೆ. ಇಲ್ಲಿ ಅವರು ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರ ಹತ್ಯೆ ಮತ್ತು ಬುಲ್ಡೋಜಿಂಗ್ ಅನ್ನು ಶ್ಲಾಘಿಸುತ್ತಾರೆ. ಅಲ್ಲಿ ಅವರು ಹಿಂದೂ ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರ ಹಕ್ಕುಗಳಿಗಾಗಿ ನಿಲ್ಲುವವರನ್ನು ಹೀರೋಗಳು ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ. ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರ ಸ್ಥಿತಿಗತಿಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಬೇರೆ ಯಾವುದೇ ದೇಶಗಳು ಮಾತನಾಡಿದರೆ, ಅವರು ಅದನ್ನು ಸಾರ್ವಭೌಮತ್ವದ ಉಲ್ಲಂಘನೆ ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು ವಿದೇಶಿ ಪಿತೂರಿ ಎಂದು ಆರೋಪಿಸುತ್ತಾರೆ. ಭಾರತ ಸರ್ಕಾರವು ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶದ ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರ ಸ್ಥಿತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳಿಕೆ ನೀಡಿದರೆ, ಬಿಜೆಪಿ ನಾಯಕರು ಈ ವಿಷಯವನ್ನು ತರಲು ಬಯಸುತ್ತಾರೆ.
ವಿಶ್ವಸಂಸ್ಥೆಯ ಬೇಡಿಕೆ. ಇದು ಆಷಾಢಭೂತಿತನವಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಮತ್ತೇನು? ಒಮ್ಮೆ ಯೋಚಿಸಬೇಕಲ್ಲವೇ? ಈ ಮಾರ್ಗವು ನಮ್ಮನ್ನು ಎಲ್ಲಿಗೆ ಕರೆದೊಯ್ಯುತ್ತದೆ? ನಾವು ಎಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಯಾರನ್ನು ಅಗೆಯುತ್ತೇವೆ? ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಅಗೆದ ನಂತರ ನಾವು ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುವ ಸಂಪೂರ್ಣ ಸತ್ಯವನ್ನು ನಾವು ಹೇಗೆ ಎದುರಿಸುತ್ತೇವೆ? ಇಂದು ನಾವು ನಿರಂಕುಶವಾಗಿ ಏನು ಮಾಡಿದರೂ, ಅದರ ದೀರ್ಘಾವಧಿಯ ಪರಿಣಾಮಗಳನ್ನು ನಾವು ನೋಡಬಹುದೇ? ಮುಕ್ತ ಮನಸ್ಸಿನಿಂದ ಒಮ್ಮೆ ಯೋಚಿಸಿ. ಕಳೆದ ಐದು ಸಾವಿರ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಯಾವ ರಾಜರು ಈ ದೇಶದ ಯಾವ ಧಾರ್ಮಿಕ ಸ್ಥಳಗಳನ್ನು ನಾಶಪಡಿಸಿರಬಹುದು? ಅವೆಲ್ಲದರ ಲೆಕ್ಕವನ್ನು ಇತ್ಯರ್ಥಪಡಿಸಲು ನೀವು ಬಗ್ಗಿದರೆ ಈ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಏನನ್ನು ಕೆದಕಬೇಕು?
ಮುಸ್ಲಿಂ ರಾಜರು ಹಿಂದೂ ದೇವಾಲಯಗಳನ್ನು ಧ್ವಂಸಗೊಳಿಸಿದ ಕಥೆಯನ್ನು ಇಂದು ನಾವು ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ. ಏಕೆಂದರೆ ನಮಗೆ ನೆನಪಿಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಆದರೆ ಅದಕ್ಕೂ ಮೊದಲು ಮತ್ತು ಆ ಕಾಲದಲ್ಲೂ ಎಷ್ಟು ಹಿಂದೂ ರಾಜರು ಹಿಂದೂ ದೇವಾಲಯಗಳನ್ನು ಕೆಡವಿದ್ದರು, ಇನ್ನೊಬ್ಬ ರಾಜನ ಕುಲದೇವತೆಯ ವಿಗ್ರಹವನ್ನು ಒಡೆದು ತಮ್ಮ ಸ್ವಂತ ಕುಲದ ದೇವರ ಜೀವನವನ್ನು ಪವಿತ್ರಗೊಳಿಸಿದ್ದರು. ಒಂದು ಸಮುದಾಯದ ದೇವಾಲಯವನ್ನು ಕೆಡವಿದರು ಮತ್ತು ಅವರ ಸ್ವಂತ ಸಮುದಾಯ ದೇವಾಲಯಗಳನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸಿದರು. ಅವರೆಲ್ಲರಿಗೂ ನಾವು ಲೆಕ್ಕ ಕೊಡುತ್ತೇವೆಯೇ?
ಶುಂಗ ರಾಜವಂಶದ ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ರಾಜ ಪುಷ್ಯಮಿತ್ರ ಶುಂಗನು ಪೂರ್ವದಿಂದ ಪಶ್ಚಿಮಕ್ಕೆ ಲೆಕ್ಕವಿಲ್ಲದಷ್ಟು ಬೌದ್ಧ ಮತ್ತು ಜೈನ ಧಾರ್ಮಿಕ ಸ್ಥಳಗಳನ್ನು ನಾಶಪಡಿಸಿದನು ಎಂದು ಇತಿಹಾಸಕಾರರು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಮಧ್ಯಕಾಲೀನ ಯುಗದಲ್ಲಿಯೂ ಮರಾಠರ ಸೇನೆಯು ಶ್ರೀರಂಗಪಟ್ಟಣದ ದೇವಾಲಯವನ್ನು ಧ್ವಂಸಗೊಳಿಸಿತ್ತು. ವಿಭಜನೆಯ ಗಲಭೆಯಲ್ಲಿ ಗಡಿಯ ಇನ್ನೊಂದು ಭಾಗದಲ್ಲಿ ದೇವಾಲಯಗಳು ಮತ್ತು ಗುರುದ್ವಾರಗಳನ್ನು ಕೆಡವಿದರೆ, ಈ ಭಾಗದಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ಮಸೀದಿಗಳನ್ನು ಧ್ವಂಸಗೊಳಿಸಲಾಯಿತು. ಇತಿಹಾಸಕಾರ ಡಿ ಎನ್ ಝಾ ಪ್ರಕಾರ, ಭೂತೇಶ್ವರ ಮತ್ತು ಗೋಕರ್ಣೇಶ್ವರ ದೇವಾಲಯಗಳು ಬಹುಶಃ ಒಮ್ಮೆ ಬುದ್ಧ ವಿಹಾರಗಳಾಗಿದ್ದವು. ಇತಿಹಾಸಕಾರರನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ, ಸ್ವಾಮಿ ವಿವೇಕಾನಂದರು ಸ್ವತಃ ಪುರಿಯ ಜಗನ್ನಾಥ ದೇವಾಲಯವು ಮೂಲತಃ ಬೌದ್ಧ ದೇವಾಲಯವಾಗಿತ್ತು ಎಂದು ದಾಖಲಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಇಂದು ಜೈನ ಅನುಯಾಯಿಗಳು ಈ ಹಕ್ಕನ್ನು ಕೇಳದಿದ್ದರೂ, ಬೌದ್ಧ ಜನರು ಈ ಧಾರ್ಮಿಕ ಸ್ಥಳಗಳನ್ನು ಹಿಂದಿರುಗಿಸುವಂತೆ ಒತ್ತಾಯಿಸುವ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಭವಿಷ್ಯದಲ್ಲಿ ಇದು ಸಂಭವಿಸುವುದಿಲ್ಲ ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ಏನು ಗ್ಯಾರಂಟಿ? ಇಂದು ಅಧಿಕಾರದ ಸಮತೋಲನವು ಒಂದು ಪರವಾಗಿದ್ದರೂ, ಇನ್ನು ನೂರು ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ ಏನಾಗುತ್ತದೆ ಎಂದು ಯಾರು ಊಹಿಸುತ್ತಾರೆ?
ಐತಿಹಾಸಿಕ ಅನ್ಯಾಯದ ಸೇಡು ತೀರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಮತ್ತು ಆಯಾ ಧಾರ್ಮಿಕ ಸ್ಥಳಗಳನ್ನು ಮರುಪಡೆಯುವ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯು ಮುಂದುವರಿದರೆ, ನಂತರ ಯಾರು ಬದುಕಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ? ಈ ಅಗೆಯುವ ಭರಾಟೆಯಲ್ಲಿ ದೇವಾಲಯಗಳು, ಮಸೀದಿಗಳು, ಗುರುದ್ವಾರಗಳು, ಬೌದ್ಧ ವಿಹಾರಗಳು ಹೊರಬರಲಿ ಅಥವಾ ಇಲ್ಲದಿರಲಿ, ಭಾರತದ ಬೇರುಗಳು ಖಂಡಿತವಾಗಿಯೂ ನಶಿಸಿ ಹೋಗುತ್ತವೆ. ಧರ್ಮ ಅಥವಾ ದೇಶ ಉಳಿಯುವುದಿಲ್ಲ. ಈ ಹುಚ್ಚುತನದಿಂದ ಪಾರಾಗಲು ಒಂದೇ ಒಂದು ಮಾರ್ಗವಿದೆ. ಎಲ್ಲಾ ಭಾರತೀಯರು ಒಗ್ಗೂಡಿ ಒಂದು ಗೆರೆಯನ್ನು ಎಳೆಯಬೇಕು ಮತ್ತು ಒಂದು ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ದಿನಾಂಕಕ್ಕಿಂತ ಹಳೆಯದಾದ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ವಿವಾದವನ್ನು ಮುಚ್ಚಿ ಹಾಕುವ ಎಂದು ನಿರ್ಧರಿಸಬೇಕು. ಆ ದಿನಾಂಕ ಒಂದೇ ಆಗಿರಬಹುದು 15 ಆಗಸ್ಟ್ 1947. ಅದೇ ಕೆಲಸವನ್ನು ಭಾರತದ ಸಂಸತ್ತು ಅಂಗೀಕರಿಸಿದ ‘ಆರಾಧನಾ ಸ್ಥಳಗಳ ಕಾಯಿದೆ, 1991’ ಮಾಡಿದೆ. ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ವಿವಾದಿತ ಬಾಬರಿ ಮಸೀದಿ ರಾಮ ಜನ್ಮಭೂಮಿ ಸ್ಥಳವನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿ, 15 ಆಗಸ್ಟ್ 1947 ರಂದು ಅದು ಸೇರಿರುವ ಧರ್ಮ, ಪಂಗಡ ಅಥವಾ ಸಮುದಾಯದ ಆರಾಧನಾ ಸ್ಥಳವು ಉಳಿದುಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ ಎಂದು ದೇಶದ ಇತರ ಎಲ್ಲಾ ಪೂಜಾ ಸ್ಥಳಗಳಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ಕಾನೂನನ್ನು ರಚಿಸಲಾಯಿತು.
ಈ ದಿನ ಸಂಪಾದಕೀಯ | ಮುಸ್ಲಿಮರಿಗೆ ಮನೆ ಬಾಡಿಗೆಗೆ ಕೊಡಲ್ಲ! ಖರೀದಿಗೂ ಬಿಡಲ್ಲ- ಕೋಮುವಾದದ ಅಟ್ಟಹಾಸ
ಅದಕ್ಕಿಂತ ಹಳೆಯದಾದ ಯಾವುದೇ ವಿವಾದವನ್ನು ಯಾವುದೇ ನ್ಯಾಯಾಲಯವು ಪುನಃ ತೆರೆಯಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಈ ಕಾನೂನು ಕಳೆದ 33 ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಜಾರಿಯಲ್ಲಿದೆ. ಅಯೋಧ್ಯೆ ಪ್ರಕರಣದ ತೀರ್ಪಿನಲ್ಲಿ ಸುಪ್ರೀಂ ಕೋರ್ಟ್ ಈ ಕಾನೂನನ್ನು ದೃಢಪಡಿಸಿದೆ. ಆದರೆ ಆ ತೀರ್ಪು ಬರೆದ ಮುಖ್ಯ ನ್ಯಾಯಮೂರ್ತಿ ಡಿ ವೈ ಚಂದ್ರಚೂಡ್ ಅವರೇ ಜ್ಞಾನವಾಪಿ ಪ್ರಕರಣದಲ್ಲಿ ಸರ್ವೆ ಖಂಡಿತಾ ಮಾಡಬಹುದು ಎಂದು ಏಕೆ ತೀರ್ಪು ನೀಡಿದ್ದಾರೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಆ ದುರದೃಷ್ಟಕರ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಿಂದಾಗಿ ದೇಶದಲ್ಲಿ ದಿನೇ ದಿನೇ ಹೊಸ ಹೊಸ ಸಮೀಕ್ಷೆ, ವಿವಾದಗಳ ಸರಮಾಲೆ ಶುರುವಾಗಿದೆ. ಮುಖ್ಯ ನ್ಯಾಯಮೂರ್ತಿ ಖನ್ನಾ ನೇತೃತ್ವದ ವಿಭಾಗೀಯ ಪೀಠವು ಡಿಸೆಂಬರ್ 12 ರಿಂದ ಪ್ರಕರಣದ ವಿಚಾರಣೆ ನಡೆಸಲಿದೆ. ಸುಪ್ರೀಂ ಕೋರ್ಟ್ 1991ರ ಕಾನೂನನ್ನು ದೃಢಪಡಿಸುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಹೂತ ಶವಗಳನ್ನು ಮೇಲೆತ್ತುವುದನ್ನು ನಿಷೇಧಿಸುತ್ತದೆ ಎಂದು ಈ ದೇಶದ ಹಿತವನ್ನು ಬಯಸುವ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ನಾಗರಿಕನು ಆಶಿಸುತ್ತಾನೆ.
ಯೋಗೇಂದ್ರ ಯಾದವ್
ಸ್ವರಾಜ್‌ ಇಂಡಿಯಾದ ಸಂಸ್ಥಾಪಕರಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬರು, ರಾಜಕೀಯ ವಿಶ್ಲೇಷಕ
